Hələ XIX əsrin ortalarında Laquzen (1838) kəkələməni
hirslənib özündən çıxmanın, həyanın, qorxunun, nifrətin, başın güclü zədələnməsinin,
ağır xəstəliklərin, ananın və atanın qeyri-düzgün nitqinin nəticəsi kimi qeyd edirdi.
İ.A.Sikorski isə kəkələməni irsi xarakterlə əlaqələndirirdi. O, bioloji səbəbləri
(qorxu, zədə, infeksion xəstəliklər, təqlid) kəkələməyə təkanverici amil kimi qeyd
edirdi.
Xarici mütəxəssizlər isə uşağın qeyri-düzgün
tərbiyəsini, infeksion xəstəliklər, qorxunu, solaxaylığı, dil hərəkətinin ağırlaşması,
solaxaylığı kəkələmənin səbəbləri kimi yazmışlar. Göstərilən hər hansı bir mənfi
münasibət (əhatəsindəki insanlar tərəfindən) çox hallarda uşaqlarda yüksək həyəcanlılıq
forması yaradır. Danışıqla əlaqəli olaraq
tutulma müxtəlif formada özünü göstərir, sinir fəaliyyətində pozğunluq yaranır.
Bu yaranış hər şeydən əvvəl ali sinir fəaliyyətinin müəyyən əhatəsini-uşağın nitqini,
nitq hərəkət sisteminin fəaliyyətində funksional pozğunluğunu əmələ gətirir.
Nitq ümumi fiziki və emosional fonla sıx bağlıdır.
Məs. kəkələmə adətən uşaq cəzalandıqdan sonra üzüntüdən, sarsıntıdan güclənir. Havadan,
fəsildən, həyat şəraitindən, qidalanmasından asılı olan hallar da müşahidə olunur.
Beləliklə
